Medialne doniesienia o licznych przypadkach, w których szkoły obarcza się winą za szkody wyrządzone przez ich uczniów, zachęcają do rozważań na temat cywilnych podstaw odpowiedzialności placówek edukacyjnych. W zaistniałej sytuacji należy odwołać się do art. 427 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku - Kodeks Cywilny (dalej jako „k.c."), zgodnie z którym , kto z mocy ustawy lub umowy jest zobowiązany do nadzoru nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można, ten obowiązany jest do naprawienia szkody wyrządzonej przez tę osobę, chyba że uczynił zadość obowiązkowi nadzoru albo że szkoda byłaby powstała także przy starannym wykonywaniu nadzoru. Przepis ten stosuje się również do osób wykonywających bez obowiązku ustawowego ani umownego stałą pieczę nad osobą, której z powodu wieku albo stanu psychicznego lub cielesnego winy poczytać nie można."

W praktyce obrotu prawnego częstym mechanizmem zabezpieczenia interesów danej strony pozostaje zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania bądź niewłaściwego wykonania określonej umowy. Niemniej, pomimo powszechności wspomnianego rozwiązania w stosunkach cywilnoprawnych, znacznych problemów przysparza oznaczenie jego wysokości bądź sposobu wyliczenia konkretnej kwoty w kontekście art. 484 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku – Kodeks Cywilny (dalej również jako „k.c."). Zgodnie z powołanym przepisem „jeżeli zobowiązanie zostało w znacznej części wykonane, dłużnik może żądać zmniejszenia kary umownej; to samo dotyczy wypadku, gdy kara umowna jest rażąco wygórowana."

Problematyka rażącego wygórowania kary umownej doczekała się szerszego omówienia w orzecznictwie sądowym, co wynika z możliwości miarkowania wartości ww. świadczenia w ramach uprawnienia sędziowskiego. Stąd też, mając na uwadze 484 § 2 k.c. należy bezwzględnie przeciwdziałać sytuacji, w której zachodzi rozbieżność pomiędzy wysokością a usprawiedliwionymi interesami podmiotu uprawnionego do żądania zapłaty kary umownej. Katalog okoliczności wpływających na ustalenie jej kwoty nie ma zamkniętego charakteru, co oznacza, że w realiach konkretnego przypadku mogą zachodzić przesłanki uzasadniające stosowne obniżenie dochodzonej wartości.

 Zgodnie z art. 30 § 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku – Kodeks Pracy (dalej jako„k.p.") „w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę zawartej na czas określony lub umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony lub o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy." Wspomniany przepis doczekał się szerokiego omówienia w orzecznictwie sądowym, a co wynika z licznych problemów właściwego sformułowania powodów decyzji danego pracodawcy zakończeniu czyjegoś zatrudnienia. Powinny mieć rzeczywisty oraz konkretny charakter.

Przez przyczynę rzeczywistą rozumieć należy taką, która istnieje w momencie złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę, mającą zaistnieć w czasie nieodległym (np. po upływie okresu wypowiedzenia), jak również faktycznie występującą w tym okresie (por. m.in. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2001 roku, sygn. akt: I PKN 325/00, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 marca 2001 roku, sygn. akt: I PKN 291/00 oraz wyrok Sądu Najwyższego dnia 5 lipca 2012 roku, sygn. akt: I PK 51/12).

Zachęcamy do zapoznania się z naszym e-poradnikiem. Link znajduje się poniżej.

 

ZADŁUŻENIA

Zachęcamy do zapoznania się z naszymi e-planszami. Link znajduje się poniżej.

 

SYGNALIŚCI

 

KORZYŚCI Z MEDIACJI

W stosunkach pomiędzy przedsiębiorcami dość często występują opóźnienia w regulowaniu wystawionych faktur z tytułu wyświadczonej usługi bądź dostarczonego towaru. Niektórzy uczestnicy obrotu gospodarczego akceptują wspomniany stan rzeczy i zezwalają na opłacanie należnych im świadczeń z uchybieniem terminu podanego w dokumencie księgowym. Inni nie tolerują omawianej praktyki, wobec czego podejmują działania windykacyjne, w tym kierują pisemne wezwania do zapłaty na właściwy do doręczeń adres nierzetelnego kontrahenta. Poza zaległością z faktury, domagają się zaspokojenia odsetek, jak również kosztów obsługi prawnej, o ile takowe zostały przez nich poniesione. Niemniej, niezależnie od tego, czy konkretny przedsiębiorca podejmuje stosowne kroki w celu odzyskania przysługującej mu wierzytelności, na mocy art. 10 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (dalej jako „u.t.h.”) przysługuje mu możliwość domagania się zapłaty przez nierzetelnego kontrahenta tzw. rekompensaty za odzyskiwanie należnego świadczenia.

Z chwilą wydania uchwały Sądu Najwyższego z dnia 22 lipca 2020 roku (sygn. akt: III CZP 31/19) rozwiązano wątpliwości, co do możliwości dochodzenia przez poszkodowanych, którzy doznali uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, roszczeń majątkowych z tytułu kosztów opieki sprawowanej przez osoby bliskie. Niemniej, w dalszym ciągu społeczna świadomość opisanego uprawnienia jest niższa niż można byłoby zakładać, wobec czego zasadnym pozostaje upowszechnianie informacji we wspomnianym zakresie, tak aby trafiła do jak najszerszego grona odbiorców, przez co rozumieć w szczególności należy sprawców określonych szkód osobowych, a także samych poszkodowanych.

Częstym problemem wśród właścicieli lokali mieszkalnych są opóźnienia najemców w terminowym opłacaniu czynszu. Omawiane zagadnienie nabiera szczególnego znaczenia w kontekście umów zawieranych na czas oznaczony, w których stosunkowo często wykorzystuje się postanowienia o możliwości ich natychmiastowego wypowiedzenia przez wynajmującego na wypadek nieterminowego regulowania czynszu, przekraczającego parę bądź paręnaście dni od pierwotnej daty płatności.

Dnia 15.10.2024r. w grupie Wolontariat 50+ w wymiarze 5 godzin lekcyjnych odbyły się warsztaty edukacyjne.

Zachęcamy do zapoznania się z E-poradnikami, linki znajdują się poniżej: