Umowa spółki cywilnej uregulowana została w art. 860 kodeksu cywilnego. Według ustawodawcy przez umowę spółki cywilnej wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów. Przy czym należy zauważyć, iż spółka nie posiada osobowość prawnej, a jako przedsiębiorców należy traktować tu wyłącznie wspólników spółki. Tym samym wspólnicy w zakresie działalności spółki mogą zaciągać zobowiązania, za które ponoszą odpowiedzialność solidarną.
W konsekwencji oznacza to, iż wierzyciel będzie mógł domagać się zapłaty od każdego wspólnika z osobna, wszystkich wspólników łącznie lub wystosować swoje żądanie tylko do niektórych z nich. Przy czym należy tu podkreślić, iż powyższa odpowiedzialność dotyczy majątku osobistego każdego z dłużników. Z kolei wspólnik, który zaspokoił wierzyciela uzyskuje roszczenie regresowe wobec pozostałych wspólników.
Poprawna wykładnia przepisu, w którym ustalono, iż za zobowiązania spółki wspólnicy odpowiadają solidarnie, tj. art. 864 kodeksu cywilnego, wskazuje, iż każdy ze wspólników odpowiada jedynie za długi, które powstały w okresie, gdy był on wspólnikiem spółki cywilnej. Za błędne rozumienie powyższego przepisu uznać należy doszukiwanie się odpowiedzialności wspólnika spółki cywilnej za zobowiązania powstałe po rezygnacji przez niego z udziału w spółce z uwagi na dalsze trwanie stosunku prawnego na podstawie, którego zobowiązanie zostało zaciągnięte. W związku z powyższym wspólnik odpowiada za zobowiązania zaciągnięte w ramach działalności spółki wyłącznie w czasie, w którym był jej wspólnikiem. Przy czym jego odpowiedzialność za powstałe długi występuje również po jego wystąpieniu ze spółki, tym także po jej rozwiązaniu. W przypadku wspólnika przystępującego do spółki cywilnej, umowa spółki może zawierać zapisy, które będą przewidywały odpowiedzialność nowego wspólnika za zobowiązania powstałe przed podpisaniem przez niego umowy.