Roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu.
Po upływie terminu przedawnienia ten przeciwko, któremu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia.
Instytucja przedawnienia roszczeń została uregulowania w tytule VI kodeksu cywilnego. Z art. 117 § 1 k.c. wynika, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Celem danej instytucji jest usunięcie stanu niepewności prawnej w sytuacji, kiedy uprawniony przez dłuższy czas nie wykonuje swoich praw podmiotowych (nie realizuje przysługujących mu roszczeń). Zadaniem przepisów o przedawnieniu jest zdyscyplinowanie stron określonych stosunków prawnych, zmobilizowanie wierzycieli, żeby w odpowiednim czasie wykonali swoje prawa podmiotowe, poprzez realizację przysługujących im roszczeń.
Instytucja przedawnienia pełni szczególną funkcję zwłaszcza w sprawach pomiędzy przedsiębiorcami, ponieważ zapewnia trwałość i pewność stosunków gospodarczych poprzez usunięcie stanu niepewności prawnej, który istniałby w razie braku realizacji roszczenia przysługującego wierzycielowi.
Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Warto przy tym zaznaczyć, że świadczeniem okresowym jest np. obowiązek uiszczania czynszu z tytułu umowy najmu lub dzierżawy. Roszczenie o świadczenie okresowe musi posiadać następujące cechy. Przedmiotem takiego świadczenia muszą być pieniądze lub rzeczy oznaczone rodzajowo. Nadto w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego dłużnik ma spełnić wiele świadczeń jednorazowych w określonych, regularnych odstępach czasu. Niniejsze świadczenia nie składają się na pewną z góry określoną całość.
Przepisy określające długość terminów przedawnienia mają charakter bezwzględnie obowiązujący. Terminy te nie mogą być skracane ani przedłużane przez czynność prawną, tzn. strony umowy nie mogą oświadczyć, że określone roszczenie będzie ulegało przedawnieniu w innych terminach niż ustalonych w przepisach prawa.
Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Natomiast bieg przedawnienia roszczeń o zaniechanie rozpoczyna się od dnia, w którym ten, przeciwko komu roszczenie przysługuje, nie zastosował się do treści roszczenia.
Bieg przedawnienia przerywa się: 1. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia, 2. przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje. Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo. W razie przerwania przedawnienia przez czynność w postępowaniu przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedawnienie nie biegnie na nowo, dopóki postępowanie to nie zostanie zakończone.
Zarzut przedawnienia może być skutecznie podniesiony tylko po upływie terminu przedawnienia. Można go zgłosić aż do momentu uprawomocnienia się wyroku. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 2004 r. (V CK 38/04, Lex nr 277325), zarzut przedawnienia roszczenia może być złożony przez pozwanego także w postępowaniu apelacyjnym.
Można zetknąć się z roszczeniami, które nie ulegają przedawnieniu, pomimo że mają charakter majątkowy. Są to roszczenia windykacyjne dotyczące nieruchomości uregulowane w art. 222 § 1 k.c. Poza tym są to roszczenia negatoryjne, uregulowane w art. 222 § 2 k.c. Ponadto przedawnieniu nie ulegają roszczenia przysługujące współwłaścicielom o zniesienie współwłasności – art. 220 k.c.