Grooming polega na działaniu dorosłego sprawcy, które przybiera charakter manipulacyjny wobec małoletniego poniżej 15 roku życia. Sprawca stara się uzyskać zaufanie małoletniego przy pomocy środków teleinformatycznych, szczególnie internetowych sieci społecznościowych w celu nawiązania z nim relacji o charakterze seksualnym. Uważa się, że czynnikami sprzyjającymi zaistnieniu przestępstwa tzw. wiktymizacji, w tym przypadku groomingowi mogą być niekorzystne zjawiska w sferze psychicznej małoletniego sprzyjające podatności na manipulacje, szczególnie ze strony osób mogących stać się dla małoletniego swoistymi autorytetami. Za takie czynniki uważa się: brak zaspokojenia potrzeb emocjonalnych, obniżone poczucia własnej wartości, zmniejszone poczucie bezpieczeństwa.
Przestępstwo groomingu zostało wprowadzone nowelizacją Kodeksu Karnego 8 czerwca 2010 r., gdzie grooming został spenalizowany w rozdziale XXV z mocy art. 200a § 1 i 2, co wskazuje, że istotą przestępstwa jest naruszenie przedmiotu ochrony jakim jest prawidłowy rozwój psychofizyczny małoletnich. Ustawodawca w art. 200a określił dwa typy zachowań przeciwko wolności seksualnej popełnionych przy użyciu sieci teleinformatycznych przeciwko małoletnim poniżej 15 roku życia.
W myśl § 1 przestępstwem jest działanie sprawcy polegające na nawiązaniu kontaktu z małoletnim poniżej 15 roku życia za pomocą systemu teleinformatycznego, gdzie sprawca wprowadza małoletniego w błąd, wykorzystuje taki błąd lub niezdolność małoletniego do pojmowania sytuacji ze względu na młody wiek albo przy użyciu groźby bezprawnej, zmierza do spotkania z nim w celu: zgwałcenia, wymuszenia czynności seksualnej, obcowania płciowego z osobą małoletnią lub doprowadzenia jej do poddania się czynnościom seksualnym, jak również produkowania lub nagrywania takich treści. Przestępstwo określone w tym paragrafie zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Przestępstwo stypizowane w § 1 w zakresie art. 197 § 4 kk oraz w art. 200 kk, zawiera w sobie przestępstwa objęte dyspozycją art. 240 kk, który stanowi o prawnym obowiązku zawiadomienia organów ścigania w przypadku powzięcia wiarygodnej informacji o usiłowaniu lub zaistnieniu takiego przestępstwa. Niezawiadomienie organów ścigania jest zagrożone karą do 3 lat pozbawienia wolności. Z oczywistych względów karze nie podlegają ofiary przestępstwa, które zaniechały zawiadomienia o czynie oraz osoby, które zaniechały zawiadomienia organów ścigania, mając dostateczną podstawę do przypuszczenia, że wymieniony w art. 240 § 1 organ wie o przygotowywanym, usiłowanym lub dokonanym czynie zabronionym. Nie podlega także karze ten, kto zaniechał zawiadomienia z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym. W § 2 spenalizowano złożenie małoletniemu poniżej 15 roku życia propozycji obcowania płciowego, poddania się lub wykonania innej czynności seksualnej lub udziału w produkcji lub utrwalaniu treści pornograficznych, przy czym sprawca zmierza do realizacji swojego celu np. ponaglając lub wymuszając takie spotkanie. Kara za czyn określony w § 2 rozciąga się od grzywny, kary ograniczenia wolności do kary pozbawienia wolności do lat 2. Należy zaznaczyć, że w tym przypadku ustawodawca preferuje kary wolnościowe. Omówiony przepis stanowi, że przestępstwo groomingu jest przestępstwem kierunkowym, popełnionym w określonym celu oraz jest przestępstwem umyślnym. Różnica miedzy § 1 i § 2 leży nie tyle w różnicy reakcji karnej na czyn, lecz wypływa z braku typowego działania przestępczego sprawcy, który składa propozycję wprost i nie posługuje się przy tym wyzyskaniem błędu, wprowadzeniem w błąd lub groźbą wobec małoletniego.
