Wyjaśnienia wymaga, że zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. z 2021 r. poz. 2021 r. z późn. zm. - dalej „u.d.m.”), wysokość dodatku mieszkaniowego stanowi różnicę między wydatkami, o których mowa w ust. 3-6, przypadającymi na normatywną powierzchnię użytkową zajmowanego lokalu mieszkalnego, a kwotą stanowiącą wydatki poniesione przez osobę otrzymującą, z zastrzeżeniem ust. 2, dodatek w wysokości 15% dochodów gospodarstwa domowego - w gospodarstwie jednoosobowym. W myśl zaś art. 6 ust. 6 u.d.m. jeżeli osoba ubiegająca się o dodatek mieszkaniowy zamieszkuje w lokalu mieszkalnym lub domu niewchodzącym w skład mieszkaniowego zasobu gminy, do wydatków przyjmowanych dla celów obliczenia dodatku mieszkaniowego zalicza się:
1) wydatki, które w wypadku najmu lokalu mieszkalnego byłyby pokrywane w ramach czynszu, lecz wyłącznie do wysokości czynszu, jaki obowiązywałby dla danego lokalu, gdyby lokal ten wchodził w skład zasobu mieszkaniowego gminy;
2) opłaty, poza czynszem, które obowiązywałyby w zasobie mieszkaniowym gminy, gdyby lokal ten wchodził w skład tego zasobu.
Zważyć należy, iż ustawodawca w art. 6 ust. 6 u.d.m. wskazanej ustawy nakazał, w przypadku ubiegania się o dodatek mieszkaniowy podmiotu zamieszkującego w lokalu mieszkalnym lub domu niewchodzącym w skład mieszkaniowego zasobu gminy, do wydatków przyjmowanych dla celów obliczenia dodatku mieszkaniowego zaliczać jedynie te wydatki, które w wypadku najmu lokalu mieszkalnego byłyby pokrywane w ramach czynszu, lecz wyłącznie do wysokości czynszu, jaki obowiązywałby dla danego lokalu, gdyby lokal ten wchodził w skład zasobu mieszkaniowego gminy i te opłaty, poza czynszem, które obowiązywałyby w zasobie mieszkaniowym gminy, gdyby lokal ten wchodził w skład tego zasobu. Celem art. 6 ust. 6 u.d.m. jest stworzenie wspólnego standardu, odniesionego do wszystkich lokali mieszkalnych i dotyczącego zarówno wysokości wydatków mieszkaniowych, uwzględnianych przy obliczaniu dodatku mieszkaniowego, jak i ich struktury. Ustanowienie takiego standardu jest uzasadnione zarówno z punktu widzenia konstytucyjnej zasady równego traktowania obywateli przez władze publiczne (art. 32 ust. 1 Konstytucji), jak i zasady subsydiarności oznaczającej, że celem działania państwa i władz publicznych jest pomoc obywatelom w sferze zaspokajania ich potrzeb mieszkaniowych w zakresie niezbędnym
Wobec powyższego, podstawą ustalenia prawa do dodatku mieszkaniowego nie są rzeczywiste wydatki przedstawione we wniosku, lecz skorygowane do wysokości opłat ponoszonych przez najemców mieszkań komunalnych. Jednocześnie należało uwzględnić przepis art. 6 ust. 9 u.d.m., który mówi, że jeżeli powierzchnia użytkowa lokalu mieszkalnego jest mniejsza lub równa normatywnej powierzchni, dodatek mieszkaniowy ustala się w wysokości różnicy między wydatkami ponoszonymi za ten lokal a odpowiednią kwotą wymienioną w ust. 1 pkt 1-3 lub w ust. 2 pkt 1-3.
Należy mieć również na uwadze, stosownie do przepisu art. 6 ust. 7 u.d.m., fakt, że jeżeli lokal mieszkalny nie jest wyposażony w instalację doprowadzającą energię cieplną do celów ogrzewania, w instalację ciepłej wody lub gazu przewodowego z zewnętrznego źródła znajdującego się poza lokalem mieszkalnym, osobie uprawnionej do dodatku mieszkaniowego przyznaje się ryczałt na zakup opału stanowiący część dodatku mieszkaniowego.
Reasumując, przy obliczaniu wysokości dodatku mieszkaniowego w przypadku lokali niewchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy należy określone wydatki mieszkaniowe skorygować do wysokości opłat ponoszonych przez najemców mieszkań komunalnych, a nie uwzględnić rzeczywiste wydatki przedstawione we wniosku.
